10 stereotypów o jedynakach

Ludzie nierzadko przejawiają tendencje do stereotypowego oceniania osoby, która jest jedynakiem. Oto niektóre z tych stereotypów.

Jedynak jest nieśmiały w grupie

Jednym z błędnych przekonań jest to, że jedynaki cechuje problem z nieśmiałością. Tylko dlatego, że nie mają rodzeństwa, z którym mogliby walczyć i o wszystko się kłócić, to wcale nie oznacza, że nie rozwijają umiejętności społecznych.

W dalszym ciągu chodzą do szkoły lub pracy, spotykając się z innymi osobami. Dorastanie w mniejszej rodzinie nie jest wyznacznikiem przyszłej nieśmiałości. Można dorastać w domu z pięciorgiem rodzeństwa i być niezbyt poręczną osobą w towarzystwie. A można też wychować się w domu dziecka i wyrosnąć na towarzyskiego motyla.

Są rozpieszczone

To prawda, że jest mnóstwo rozpieszczonych dzieci, które są jedynakami. Niemniej jednak w wielodzietnych rodzinach też nierzadko trafiają się rozpieszczone dzieciaki. To, w jaki sposób dziecko jest wychowywane, zależy od rodziców i rodzeństwa.

Bycie jedynakiem nie oznacza, że ​​otrzymuje się wszystko, czego się tylko zapragnie. Faktem jest, że rodzice jedynaka zazwyczaj są surowsi niż rodzice z gromadką dzieci. Nie ma tutaj rodzeństwa, które mogłoby odciążyć jedynaka przy zmywaniu naczyń, wyrzucaniu śmieci i robieniu tych wszystkich drobiazgów, które można wykonać znacznie szybciej podczas pracy zespołowej.

Ciągle martwią się śmiercią rodziców

Wszystkie dzieci martwią się, że ich rodzice się starzeją i odchodzą z tego świata. Aczkolwiek w tym przypadku na jedynaka spada większa odpowiedzialność, ponieważ wszystko jest teraz na jego głowie.

Na szczęście większość z nas nie siedzi przez cały czas, rozmyślając o tak nieprzyjemnych scenariuszach. Prawda jest taka, że myśl o odchodzących z naszego życia rodzicach jest tak trudna do zniesienia, iż nie ma znaczenia, czy mamy rodzeństwo, czy nie.

Wolą życie samotnika

Jest to tylko stereotyp. Jakby nie było, wiele dzieci, które nie mają rodzeństwa, pragnie interakcji społecznych z innymi osobami. Ponadto, wiele samotnych dzieci chciałoby też mieć rodzeństwo do zabawy. I często błagają rodziców, aby powiększyli rodzinę.

W tym przypadku po prostu wszystko sprowadza się do osobowości, a nie dynamiki członków rodziny. Co więcej, faktem jest także to, że osoby cierpiące na antyspołeczne cechy osobowości często nie mają nic wspólnego z posiadaniem lub brakiem rodzeństwa.

Uparciuchy

Założenie wygląda tak, że jeśli nie mamy braci ani sióstr, to znaczy, że chcemy, aby wszystko poszło po naszej myśli, prawda? Należy tutaj wspomnieć, że kontrolowanie to wada osobowości, która może przydarzyć się każdemu. I zwykle opiera się na okolicznościach, a nie na strukturze rodziny.

Jeśli któryś z naszych rodziców uosabia taką cechę, to jest szansa, że my również możemy ją uzyskać. Ponadto, niektóre osoby próbują kontrolować sytuację, tylko ze względu na własne braki. Podsumowując: osoby z rodzeństwem mogą być tak samo kontrolujące, jak jedynaki. A więc ten stereotyp jest fałszywy.